ΕΛ 
Λίμνη Ευβοίας
Λίμνη, Ελύμνιον, Ναυτοσύνη, Πολιτισμός, Ιστορία. Λέξεις απλές αλλά και άρρηκτα συνδεδεμένες με την εικόνα αυτής της μικρής πανέμορφης παραθαλάσσιας Ευβοϊκής πόλης.
Με τα πρώτα κιόλας βήματα που ο επισκέπτης θα κάνει στα δρομάκια της πόλης, θα διαπιστώσει ότι κάτι ακαθόριστο την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες Ευβοϊκές πόλεις. Είναι άραγε το νησιώτικο στοιχείο που έντονα εμφανίζεται σε κάθε γωνιά της; Είναι το πνεύμα των προσωπικοτήτων που ανέδειξε στο πέρασμα των χρόνων, και πέρασε ανεξίτηλο σε αντάξιους κληρονόμους; Είναι η προσπάθεια διατήρησης της παλιάς καλής, χαρακτηριστικής και αποκλειστικής προσωπικότητας της πόλης από τους σημερινούς της κατοίκους; Ό,τι πάντως και να είναι, η διαπίστωση αυτή εμφανίζεται κοινή και διαχρονική.
Η πρόσβαση του σύγχρονου επισκέπτη της Εύβοιας στην πρωτεύουσα του Δήμου Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Άννας, είναι πανεύκολη και γίνεται από παντού μέσω ενός σύγχρονου και πολύ καλού οδικού δικτύου, σε αντίθεση με κάποιες παλιότερες εποχές, που η Λίμνη επικοινωνούσε με τον υπόλοιπο κόσμο σχεδόν αποκλειστικά μέσω των «θαλασσίων οδών», αναδύοντας μία ιδιαίτερη μαγεία. Είναι αυτή η μαγεία που απομυθοποιήθηκε με τη ραγδαία τουριστική εξέλιξη, η οποία «εκσυγχρόνισε» τις πιο πολλές ελληνικές περιοχές, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Η μαγεία αυτή καταγράφεται σε ένα οδοιπορικό στη Β. Εύβοια ενός δημοσιογράφου, που υπογράφει με το ψευδώνυμο «Δαιμονονήσιος», και το οποίο πραγματοποιήθηκε προς το τέλος του 1880. Ο «Δαίμονονήσιος» αφού πρώτα περιγράφει το θαλάσσιο ταξίδι του από την Χαλκίδα στη Λίμνη, με μια ψυχολογία ερευνητή που βγαίνει κατευθείαν από τις σελίδες των μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν, αποδίδει με χαρακτηριστικό τρόπο τη γενική εικόνα των γυναικών της Λίμνης εκείνης της εποχής. Στη συνέχεια δίδει ιδιαίτερη έμφαση στην εικόνα που παρουσιάζει αυτή η διαχρονικά πανέμορφη «πολιτειούλα».
Η ανθρώπινη κατοίκιση στην περιοχή της Λίμνης αρχίζει από τους μέσους παλαιολιθικούς χρόνους, όπως μαρτυρούν οι φολίδες και τα θραύσματα πυριτόλιθου καθώς και λιγοστά εργαλεία που έχουν εντοπιστεί στις θέσεις Άγιος Γεώργιος και Άγιος Αθανάσιος. Μικροί νεολιθικοί οικισμοί έχουν βρεθεί στις θέσεις Άγιος Γεώργιος, στο πλάτωμα του Αγίου Αθανασίου και στην Αγία Κυριακή, όπου ο οικισμός συνεχίζει την ύπαρξη του έως και τη νεώτερη νεολιθική.
Μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο λόφος Καστριά. Εδώ έχει εντοπισθεί οικισμός της αρχαιότερης νεολιθικής Ι περιόδου και παρατηρείται μία συνεχής κατοίκιση έως και τους μεσαιωνικούς χρόνους. Η θέση ταυτίζεται με το μεσαιωνικό οχυρό Limene, Limne, Limne, όπως αυτό αναφέρεται στους πορτολάνους. Μία άλλη ενδιαφέρουσα αρχαιολογικά θέση είναι αυτή της «Παναγιάς» όπου και εδώ ο νεολιθικός οικισμός σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις διαρκεί έως και την Φραγκοκρατία. Μάλιστα οι μελετητές εικάζουν ότι στην Παναγιά κατέφυγαν οι Ελύμνιοι για να σωθούν από μία πειρατική επιδρομή το 900 μ.Χ.
Στην περιοχή της Λίμνης, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, τοποθετείται η αρχαία πόλη Ελύμνιον. Το «νυμφικόν Ελυμνιον» (όπως χαρακτηρίζεται σε αποσπάσματα έργων του Σοφοκλή αλλά και άλλων αρχαίων συγγραφέων), είναι συνδεδεμένο με το πρώτο σμίξιμο του Διός και της Ήρας. Μία άλλη αναφορά για το Ελύμνιον βρίσκουμε στον Καλλίστρατο (2ος αιώνας π.Χ.), ο οποίος το αναφέρει σαν μία κώμη της Εύβοιας. Στα χρόνια του αποικισμού δημιουργεί τις δικές της αποικίες, όπως Κλέωνες (και ίσως Ελύ-μνιον) στη Χαλκιδική χερσόνησο του Αθω. Το Ελύμνιο σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ενδείξεις ήταν μία μικρή Ευβοϊκή πόλη που άλλοτε βρισκόταν υπό την πολιτική επιρροή της Χαλκίδας και άλλοτε, πιο συχνά αυτό, υπό την επιρροή της Ιστιαίας.
Στα ρωμαϊκά και μεσοβυζαντινά χρόνια ευημερεί ξανά λόγω της ναυτοσύνης του ενώ δέχεται επιδρομές από πειρατές και διάφορους επίδοξους κατακτητές. Για το λόγο αυτό ο οικισμός μεταφέρεται, κατά το 900 μ.Χ., προς το εσωτερικό στις θέσεις Καστριά και Παναγιά. Κατά την υστεροβυζαντινή και μετά περίοδο, τοποθετείται χρονολογικά στο Ελύμνιο η Επισκοπή Καναλιών. Κατά τον 11 μ.Χ. αιώνα στο Ελύμνιο καταφθάνει μια σημαίνουσα ασκητική μορφή της εποχής, ο κτήτορας της ονομαστής Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, Όσιος Χριστόδουλος, ο οποίος εγκαθίσταται στην ερημωμένη (από τους πειρατές παραλιακή πόλη, μαζί με Κώες και Πάτριους εποίκους. Το 1111 θ' αφήσει την ύστερη πνοή του, ενώ το ασκητήριό του σπηλεώδες εκκλησϊδιο ,παραμένει ως σήμερα στη Λίμνη ευλαβικό των χριστιανών προσκύνημα και τεκμήριο . μεγάλων ιστορικών γεγονότων.
Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, το Ελύμνιο βρίσκεται οχυρωμένο στα «Καστριά του» και παρουσιάζει ακμή στην εποχή του ξακουστού ιππότη Λικαριου (13ος αιώνας), ενώ στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας βρίσκεται να κατοικείται από 4444 φορολογούμενες οικογένειες. Στα μέσα του 16ου αιώνα, Αιγαιοπελαγίτες έποικοι καταφθάνουν στο Ελύμνιο. Την ίδια περίοδο θαυματουργικά και μέσω θαλάσσης, καταφθάνε και η παλαιά Εικόνα της Παναγιάς Λιμνιάς, που θα γίνει το θρησκευτικό παλλάδιο του τόπου. Τα ίδια χρόνια το Καστρινό Ελύμνιο κατηφορίζει πάλι στην παραλία και κτίζει τη σημερινή πόλη της Λίμνης. Το 1790 αρκετές οικογένειες της Λίμνης μεταναστεύουν στη Σκιάθο ιδρύοντας εκεί τη δική τους «Λιμνιώτικη» συνοικία, που μέχρι και σήμερα ονομάζεται «τα Λιμνιά».
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η ναυτοσύνη της Λίμνης εξακολουθεί να είναι αναπτυγμένη, με αποτέλεσμα (όπως εξάλλου συνέβη με όλα τα νησιά του Αιγαίου) το γεγονός αυτό να αποτελέσει μεγάλο όπλο στα χέρια των επαναστατών του 1821. Ήταν απόλυτα φυσικό λοιπόν η Λίμνη να πρωτοστατήσει στην Ευβοϊκή εξέγερση για την απαλλαγή των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε τις διισταμένες απόψεις για την ιστορική αλήθεια περί του τόπου που έγινε επίσημα η έναρξη της Επανάστασης του 1821 και για το αν αυτός ήταν η Λίμνη ή η Ιστιαία. Τα γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, είναι ότι η Λίμνη ήταν ο πλέον κατάλληλος τόπος για την οργάνωση της επανάστασης και ότι στην Ιστιαία έγιναν οι πρώτες εχθροπραξίες με τους Τούρκους το Μάιο του 1821, που ωστόσο από τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς είχαν προετοιμάσει οι έφοροι της Λίμνης. Πολλοί ιστορικοί συνδυάζοντας τις εχθροπραξίες με την επίσημη έναρξη του αγώνα θεωρούν την Ιστιαία σαν τον τόπο κήρυξης της Επανάστασης, ενώ ο έγκυρος Ελύμνιος ιστορικός Ν. Μπελλάρας τεκμηριώνει, ότι η επίσημη έναρξη έγινε στη πόλη της Λίμνης. Η τελευταία άποψη πιθανόν να είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αν κι αυτό ίσως δεν έχει και τόση σημασία, αφού οι δύο αυτές πόλεις της Β. Εύβοιας (Ιστιαία και Λίμνη) αποτέλεσαν τα κέντρα του ξεσηκωμού της Εύβοιας, που δυστυχώς όμως δεν είχε και τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Λιμνιώτης ήταν και ο αρχιεπαναστάτης της Εύβοιας Αγγελής Γωβιός. Ατίθασος και ανυπόταχτος χαρακτήρας, σπούδασε τις τέχνες του πολέμου στην Αυλή του Αλή πασά όπως οι πιο πολλοί οπλαρχηγοί του Έθνους. Πρωτοπαλίκαρο στη συνέχεια του Οδυσσέα Ανδρούτσου πρωτοστάτησε στη θρυλική «χορευτική» είσοδο και επινοητική έξοδο από το Χάνι της Γραβιάς. Ανέλαβε να εκπροσωπήσει τον Ανδρούτσο και να ηγηθεί ίων επαναστατών της Εύβοιας. Τα Βρυσάκια ήταν η μοιραία γι' αυτόν τοποθεσία. Εκεί γνώρισε το θρίαμβο της νίκης απέναντι στις οργανωμένες τούρκικες ορδές του Ομέρ Βρυώνη και του Ομέρ Μπέη της Καρύστου, εκεί προδόθηκε και εκεί έπεσε ηρωικά, ένα χρόνο αργότερα, γράφοντας με το αίμα του το μαύρο τέλος του Ευβοϊκού αγώνα για τη λευτεριά.
Στα χρόνια της απελευθέρωσης δημιουργεί ένα σημαντικότατο εμπορικό στόλο και τον προσφέρει στην όλη υπόθεση της ελληνικής ναυτιλίας. Οι ναυτικοί και οι ναυπηγοί της Λίμνης υπήρξαν ονομαστοί σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Το ίδιο και τα καράβια της. Οι ανήσυχοι σύγχρονοι ερευνητές της Λίμνης, «Ελύμνιος» {Δημήτρης Αποστόλου) και Γιάννης Φαφούτης έχουν δημιουργήσει ένα ωραίο βιβλίο άλμπουμ με τα καράβια της μετεπαναστατικής Λίμνης.
Στα χρόνια του Β' παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής, πρωτοστατεί και πάλι, αναδεικνύοντας μεγάλες μορφές της πανελλήνιας εθνικής μας αντίστασης. Λέλα Καράγιαννη, Κώστας Καραγιώργης, Κώστας Γαμβέτας, είναι μερικά μόνο από τα λαμπρά ονόματα ενεργών εχθρών του νεοβαρβαρικού σκοταδισμού. Ο λόγιος και ιστορικός συγγραφέας Νίκος Μπελλάρυς, ο σοφός καθηγητής Ιωάννης Βοϊατζής, ο διάσημος συγγραφέας, ευθυμογράφος και χρονογράφος Νίκος Τσιφόρος, ο αρχιμουσικός Ιωάννης Μαργαζιώτης και ο ζωγράφος Χάρης Βογιατζής, ήταν επίσης παιδιά του Ελυμνίου.
Η σημερινή πόλη της Λίμνης είναι μια τουριστικά εξελισσόμενη κωμόπολη με στοιχεία νησιώτικης παραδοσιακής δόμησης, με ιστορικούς χώρους και μοναστήρια, με πλούσια λαογραφική παράδοση, ρε φυσική πολλαπλή ομορφιά και με τους καλοκαίρινους δροσάτους αγέρηδες, γρέγους και μαϊστράλια, που ασταμάτητα χαϊδεύουν τις κεραμιδένιες σκεπές και σφυρίζουν τα παλιά παραμύθια της. Πολλά είναι τα μνημεία (κυρίως βυζαντινά και μεταβυζαντινά), που μπορεί να επισκεφθεί κάποιος στη Λίμνη. Ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής είναι ένα από αυτά τα μνημεία. Βρίσκεται μέσα στην πόλη. Είναι μικρό εκκλησίδιο κτισμένο πάνω σε ερείπια προγενέστερης παλαιοχριστιανικής Βασιλικής. Μέσα στο κατώτερο τμήμα του σημερινού παρεκκλησίου βρίσκεται τμήμα αψιδωτού δωματίου με ψηφιδωτό δάπεδο που χρονολογούνται στα τέλη του 5ου μ.Χ. αρχές 6ου μ.Χ. αιώνα Το εικονογραφικό θέμα του ψηφιδωτού αναπαριστά ψάρια που κολυμπούν. Άλλα τμήματα του μωσαϊκού διακόσμου που ανασκάφηκε τον Σεπτέμβριο του 1960 έχουν αποκολληθεί και μεταφερθεί, στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης. Μέσα στο εκκλησάκι βρίσκονται πολλά γλυπτά αρχιτεκτονικά μέλη, που ανήκαν στην προγενέστερη παλαιοχριστανική βασιλική και ήρθαν στο φως από την ανασκαφή. Πρόκειται, για θωράκια, κιονόκρανα, θραύσματα κιονίσκων κ.α. Ένα άλλο χαρακτηριστικό μνημείο, όπως προαναφέραμε, είναι ο σπηλαιώδης ναός του Αγίου Χριστοδούλου, που βρίσκεται στη δυτική άκρη της παραλίας της Λίμνης.
Σημαντικό επίσης μνημείο της περιοχής είναι το ασκητήριο του Αγίου Ανδρέα. Βρίσκεται νοτιοανατολικά της μονής Γαλατάκη σε υψόμετρο 110 μέτρων. Πρόκειται για μικρό μονόχωρο καμαρωτό κτίσμα, μέσα σε φυσικό σπήλαιο. Στην κόγχη του βρίσκεται τοιχογραφία της Παναγιάς της Βρεψοκρατούσας ενώ η ιστόρηση της σκήτης περιλαμβάνει θέματα από τη γέννηση και τμηματικές μορφές Αγίων ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Αγιος Νικόλαος. Μέσα στη σκήτη, σύμφωνα με επιγραφή δύο μοναχών «εκ του Κάστρου Μονεμβασίας», είναι ενταφιασμένη κάποια σημαντική προσωπικότητα. Το κτίσμα χρονολογείται στα τέλη του 16ου αιώνα. Είναι φυσικό επόμενο μια τέτοια όμορφη γωνιά να τυχαίνει της ανάλογης αγάπης των κατοίκων της, οι οποίοι και σήμερα ακόμη, που η πνευματική ισοπέδωση έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, αγωνίζονται στην πλειοψηφία τους να διασώσουν στοιχεία από την κληρονομιά τους. Το Ιστορικό και Λαο-γραφικό Μουσείο της πόλης, στο οποίο υπάρχει και αρχαιολογική συλλογή είναι κατά τη γνώμη μας ο πρωταρχικός στόχος του προγράμματος του κάθε επισκέπτη. Έγινε, κατόπιν προσφοράς ίου οικήματος από την αείμνηστη Αικατερίνη Φλώκου, με πρωτοβουλία των κατοίκων, οι οποίοι συνεργαζόμενοι με τις εκάστοτε Δημοτικές αρχές και τις κατά τόπους υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού συγκέντρωσαν εκεί πολύτιμα κειμήλια και αρχεία που αποδεικνύουν και αναδεικνύουν το ρόλο της Λίμνης στην πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της Εύβοιας αλλά και της Ελλάδας γενικότερα.
Ο Δήμος Ελυμνίων ιδρύθηκε το 1836 και η αρχική του ονομασία ήταν δήμος Αιγαίων εξ αιτίας της ταύτισης των αρχαίων Αιγών με την περιοχή. Αργότερα μετονομάστηκε σε Κοινότητα και Δήμο Λίμνης. Η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου φαίνεται από τα πανέμορφα κτίρια αυτής της περιόδου που κοσμούν τη Λίμνη. Ο ιερός ναός της Θεοτόκου, κτισμένος στον ρυθμό της τρίκλιτης βασιλικής το 1837, κοσμείται από το καμπαναριό του, που αποτελεί σπάνιο δείγμα αρχιτεκτονικής για την Εύβοια. Είναι χτισμένο το 1879 από τον Τηνιακό γλύπτη Μαστρολούκα. Αλλα σημαντικά κτίρια είναι αυτά του παλιού νηπιαγωγείου χτισμένου το 1898 με πολλά νεοκλασικά στοιχεία, όπως και το Ξενοδοχείο Πλάζα που από το 1840 χρησιμοποιήθηκε ως Δημαρχιακός ξενώνας. Η αρχιτεκτονική του είναι απλή με νησιώτικα στοιχεία και καμάρες στο ισόγειο που δημιουργούν πέρασμα στηρίζοντας ένα τμήμα του ορόφου του. Σημαντικά νεοκλασικά κτίρια (δύο απ' αυτά, ως λέγεται, έργα του Τσίλερ) συνυπάρχουν με το γραφικό οικισμό της πόλης. Και βέβαια αξίζει να αναφερθούμε στο παλιό υδραγωγείο της Λίμνης, την «Παλιά Βρύση», κτισμένη το 1754, την οικία Μπενετή κ.α.
Η σύγχρονη Λίμνη προσφέρει όλες τις ανέσεις σε όσους θέλουν να περάσουν λίγες μέρες ήρεμων διακοπών. Οι κάτοικοι είναι φιλόξενοι αλλά ταυτόχρονα καλλιεργημένοι, φιλότεχνοι και έτοιμοι να δημιουργήσουν και να συνδράμουν κάθε είδους πολιτιστική εκδήλωση. Ξενοδοχεία και συγκροτήματα ενοικιαζομένων δωματίων υπάρχουν τόσο μέσα στην πόλη όσο και γύρω απ' αυτήν κυρίως κατά μήκος του δρόμου Λίμνης-Ροβιών. θα πρέπει να σημειώσουμε πως τους θερινούς μήνες και κυρίως κατά τη διάρκεια των πολιτιστικών εκδηλώσεων των «Ελυμνίων», παρατηρείται πληρότητα των καταλυμάτων και η συμβουλή μας προς τους επίδοξους επισκέπτες της περιοχής είναι να προηγηθεί κάποιο τηλεφώνημα για κλείσιμο δωματίου στο κατάλυμα της επιλογής του.
Οι εποχούμενοι περιηγητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη Λίμνη σαν ιδανικό ορμητήριο των εκδρομών και των οδοιπορικών, που θα επιχειρήσουν για να γνωρίσουν ολόκληρη την περιοχή της Β. Εύβοιας. Πολλές ταβέρνες εκτείνονται κατά μήκος της παραλίας εκατέρωθεν του κέντρου της πόλης προσφέροντας κάθε είδους λιχουδιά με πρώτο πιάτο το φρέσκο ψάρι. Φημισμένα είναι και τα γλυκά της Λίμνης που παρασκευάζονται από τα τοπικά ζαχαροπλαστεία. Ιδιαίτερα το γαλατομπούρεκο και το παγωτό (σύμφωνα βέβαια με τα προσωπικά μας γούστα) ξεχωρίζουν.
Τα «Ελύμνια» είναι ίσως η σημαντικότερη εκδήλωση που γίνεται κάθε χρόνο στη Λίμνη. Δεν πρόκειται για μια συγκεκριμένη εκδήλωση αλλά για μια σειρά εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται από τα μέσα Ιουλίου μέχρι 15 Αυγούστου στη πόλη και τα χωριά της Λίμνης. Πολιτιστικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές βραδιές, χορευτικές παραστάσεις, αθλητικές εκδηλώσεις και αγώνες εντός και εκτός θαλάσσης, εκθέσεις καλλιτεχνικού και γενικού ενδιαφέροντος και πλήθος άλλες εκδηλώσεις που ποικίλουν ανάλογα με τη χρονιά και την ανεξάντλητη φαντασία των διοργανωτών τους. Τα «Ελύμνια» διοργανώνονται από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ελυμνίων σε συνεργασία με τους άλλους φορείς και συλλόγους της πόλης. Εκδηλώσεις γίνονται και στη διάρκεια της Αποκριάς με παρέλαση καρναβαλικών αρμάτων και ενός ενδιαφέροντος παιχνιδιού εύρεσης του «χαμένου θησαυρού». Μεγάλη επισημότητα έχει και η μέρα της γιορτής της Παναγιάς της Λιμνιάς (8 Σεπτεμβρίου).
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στους πολιτιστικούς φορείς της πόλης, που προσφέρουν κατ' έτος στον πολιτισμό και την προβολή της, όπως το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, το Μουσείο, την Ιστορική Ένωση Λιμνίων Ευβοίας, το τοπικό τμήμα της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών, τον Υφαντικό Συνεταιρισμό Γυναικών Λίμνης, τη μικτή χορωδία, τη δράση της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτισμού και Ανάπτυξης (ΔΕΠΑΛ) με το ραδιόφωνο και τη σχολή μπαλέτου, το Ναυτικό Όμιλο Λίμνης (Ν.Ο.Λ.), τους προσκόπους, τους κεραμιστές, τους ποδηλάτες, τη λέσχη μοτοσικλέτας (ΑΛΑΜ), τα ποδοσφαιρικά Σωματεία Αιγαίας και Ολυμπιακός. Με ξέχωρη ευαισθησία πρέπει να αναφερθούμε στο Σύλλογο Ελυμνίων Εθελοντών Αιμοδοτών και την Τράπεζα αίματος του Δήμου με την από χρόνια ζηλευτή ανθρωπιστική δράση.
Η ιδιαιτερότητα της Λίμνης είναι το γεγονός, ότι καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, είτε με αφορμή κάποιες τοπικές θρησκευτικές γιορτές είτε λόγω του ανήσυχου και δημιουργικού πνεύματος των κατοίκων της, γίνονται κατά καιρούς πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις και γιορτές που συγκεντρώνουν μεγάλο ενδιαφέρον και συντελούν σημαντικά στην ανάπτυξη του πολιτισμού πάνω στις ελληνικές παραδοσιακές προδιαγραφές.
